Zima i Rysy z bonusikiem ;)

Rysy 2499m.n.p.m..co tu dużo mówić, szczyt który najpierw zaprosił do siebie pogoda, po to aby dać mi po łapkach niedaleko szczytu. Więcej na ten ten temat...KLIK. Nic więc dziwnego, że ze zdwojoną siłą zapragnęłam go zdobyć. Dodatkowo, chcąc spotęgować uczucie zwycięstwa nad górą, postanowiłam wejść na ten szczyt zimą.

Upłynęło sporo czasu, aż moje marzenie się spełniło. Pierwsze podejście do tej góry mieliśmy w 2007 roku, a drugie tym razem udane, w styczniu 2011. Wiele czasu minęło, wiele się zmieniło, nabraliśmy doświadczenia, zdobyliśmy sprzęt..tym razem mieliśmy większe szanse na wejście na szczyt.

Jak co roku spędzaliśmy sylwestra w górach z STKNem. Mieliśmy wolne kilka dni po Nowym Roku, więc postanowiliśmy aktywnie wykorzystać ten czas. Wybór padł na wcześniej wspomniane Rysy. Do naszej dwójki dołączyła stała ekipa czyli Kasia z Maćkiem i dodatkowo Rafał i Grzesiu. 

2 stycznia 2011 byliśmy w Palenicy Białczańskiej, gdzie zostawiliśmy auta, wrzuciliśmy plecaki na barki i zaczęliśmy kolejną przygodę. Było przestraszanie zimno, śniegu pełno, ale pogoda zapowiadała się zacna. Jak powszechnie wiadomo, asfaltowa droga prowadząca do Morskiego nie należy do przyjemnych. Jednak dzięki przyjemnej pogodzie i wspaniałej reszcie ekipy szło się całkiem przyjemnie.

Do schroniska dotarliśmy o 10.30, szybka toaleta, chwila odpoczynku i ruszyliśmy dalej.

Na szlaku byliśmy praktycznie sami, co żadnemu z nas zupełnie nie przeszkadzało.

Na Czarny Staw dotarliśmy godzinę później. Byliśmy przemarznięci i zmęczeni. Cały czas szliśmy w cieniu, widząc tylko jak słońce pięknie oświetla pobliskie szczyty. Marzyliśmy choć o jednym zabłąkanym promyku słońca które troszkę nas ociepli.

Gdy zrobiło się stromo, 2 z naszych dzielnych kompanów, Kasia i Maciek, postanowili zawrócić. Zostaliśmy we 4 na placu boju.

Nikomu nie chciało się zakładać raków w taki ziąb, jednak bezpieczeństwo jest najważniejsze. Większość z nas miała paskowe raki, przy których troszkę trzeba manewrować bez rękawiczek. Nie jest to łatwe na takim mrozie. Staraliśmy się jednak założyć je i zabezpieczyć paski tak, aby nie trzeba było ich poprawiać w czasie drogi. Jeden z nas postarał się aż za bardzo, ale o tym później. 

Adrenalina grzała nas że hej. Mimo maksymalnego zmęczenia i dużego mrozu byliśmy mocno zdeterminowani do wejścia na szczyt.

Kąt nachylenia stoku był przerażający, jednak postanowiliśmy iść bez liny. Teraz patrząc na to z boku stwierdzam że był to błąd. Wtedy, przy tak rewelacyjnie trzymającym śniegu, uznaliśmy że wiązanie się, jest zbędne.

Widoki zapieraly dech w piersiach..a może to strach ten dech zapierał.

 

Pokonaliśmy stromiznę, teraz zostało nam przejście przez wąską i stromą skałę. Ekspozycja była imponująca i chyba dopiero wtedy tak na prawdę zaczęłam "trząść portkami", tym razem już jestem pewna że nie z zimna a ze strachu.

Szybka wewnętrzna walka z obawami, zrobienie kilku kroków, pokonanie kilku metrów i...byliśmy na szczycie!!! 

Szczyt wspominam jako wietrzny i zimny mimo mocno świecącego słońca. Zrobiliśy kilka zdjęć widokom i całej ekipie, po czym chłopaki zrobili zdjęcie moje z Piotrkiem i natychmiast zeszli.

Po chwili dowiedziałam się skąd ich ten nagły pośpiech i odwrót ze szczytu. Piotrek miał dla mnie niespodziankę, małą świecącą i okrągłą..

..i tak oto dzień w którym spełniałam jedno ze swoich marzeń, za sprawą Pierścienia Mocy, stał się przy okazji jednym z najważniejszych dni w moim życiu.

Schodziliśmy już po zmroku, zmęczeni ale z ogromnym uśmiechem na twarzy. 

W schronisku napiliśmy się zwycięskiego piwa, a kilka osób odśpiewało nam 100lat zainicjowane przez Grzesia. Wzruszające doświadczenie!!

Niestety były też i szkody, Piotrek odkrył że ma odmrożonego palca. 

Podsumowując:

Ja z tego doświadczenia wyszłam cięższa o Pierścień Mocy, Piotrek o odmrożony palec u nogi..ale wszyscy w 4 bogatsi o zdobyty szczyt :)

Szlak od Palenicy aż na szczyt oznaczony jest na (    )

Palenica Białczańska - Morskie Oko -- pojęcia nie mam ile nam to zajeło, ale dłużyło sie niemiłosiernie

Morskie Oko - Czarny Staw -- niecała 1h

Czarny Staw - Szczyt Rysów -- ok 3,5 h oczywiście szliśmy rysą.

Szczyt - Schronisko..nie wiem, tu sprawdza się stwierdzenie że szczęśliwi czasu nie liczą

Galdhopiggen (Galdhøpiggen) droga alternatywna

To że staramy się w miarę możliwości często bywać w górach jest w miarę jasne. Jak nadrobię zaległości w postach z kolejnych wypadów, stanie się to już zupełnie oczywiste. Jako że mamy okazję poznać Norwegię troszkę lepiej, nie było opcji żebyśmy nie odwiedzili norweskich gór.

Wraz z Anią i Jarkiem (parą którą poznaliśmy około 2 tygodnie wcześniej, a już mieliśmy ochotę wybrać się z nimi w góry. Nie ma to jak ludzie nadający na podobnych falach) postanowiliśmy zdobyć najwyższy szczyt Norwegii czyli Galdhopiggen 2469 m.n.p.m. Oczywiście panowie nie byliby sobą gdyby chcieli tę górę zdobyć w klasyczny sposób. Nie bacząc na trudności, ambitnie wybrali drogę zupełnie alternatywną. Żadne z nas nie wiedziało czego się spodziewać. Mimo to wiara, że osiągniemy szczyt trzymała się nas wszystkich.

Niebieska linia pokazuje naszą trasę.

                                     

Droga zaczynała się przy hotelu Elvesæter, tam też zostawiliśmy samochód. Przeszliśmy przez jezdnie i od tego momentu było już tylko pod górkę. 

Początkowo szliśmy przez las, przez który prowadziła droga zaznaczona na mapie jako droga dla traktorów. Przyznaje, nie znam się na traktorach, ale moja wyobraźnia nie jest w stanie znaleźć odpowiedzi jakby musiał wyglądać ów traktor żeby wjechać pod tak stromą, wąską i nierówną drogę.

Pogoda od początku nam nie sprzyjała, zimny wiatr i deszcz nie napawały nas optymizmem. Do tego długie i monotonne podejście zupełnie nas wymęczyło.

                                               

Szczególnie bardzo strome i śliskie podejście lodowcem było wykańczające.

                            

Gdy zaczęły pojawiać się szczeliny, postanowiliśmy się związać liną. Szczeliny nie należały do dużych, dodatkowo wszystkie były pięknie odkryte. Większość można było przeskoczyć lub obejść kilka metrów dalej. Jednak dla bezpieczeństwa i odciążenia tragarzy czyt. męskiej części ekipy, woleliśmy sprzęt założyć na siebie.

Na wypłaszczeniu postanowiliśmy chwilę odpocząć i coś zjeść. Wytapianie śniegu i gotowanie "obiadu" zajęło więcej czasu niż się spodziewaliśmy, ale warto było. Makaron z zupą jarzynową o konsystencji sosu,  natychmiast zaspokoił nasz głód. Nawet słońce nieśmiało zaczynało przebijać się przez chmury. Tak milo nam się siedziało że damska cześć ekipy zaprotestowała i nie zgodziła się na dalszy "atak szczytowy"

Panowie bardzo chcieli iść dalej. Jednak my miałyśmy silniejsze argumenty. Nie byliśmy przygotowani na biwak. Nie wzięliśmy ze sobą, ani namiotów, ani śpiworów. Było już późno i najprawdopodobniej schodzilibyśmy po ciemku...przy szczelinach.
Hmm czerwiec, Norwegia i ciemna noc?? - ten argument nie byl za dobry.
Cóż, tak na prawdę, głównym powodem naszej rezygnacji, był brak jakichkolwiek sił i chęci na dalsza wędrówkę.
Tak czy inaczej, wygrałyśmy!

Ponownie powiązaliśmy się i powolutku rozpoczęliśmy zejście. Pierwszy na linie był Piotrek, następnie ja i Ania, całość zamykał Jarek. I to on właśnie wpadł na pomysł sprawdzenia nas w akcji ratunkowej. Nikomu nie mówiąc, postanowił poświecić się i wpaść/wbiec do jednej ze szczelin.

Ania jako pierwsza odczuwająca napięcie liny zareagowała profesjonalnie. Wbiła czekan w lód i zaparła się całą sobą na nim. Nadszedł czas na dalszą akcję. Jak wyciągnąć Jarka, który postanowił utrudnić nam sprawę i wymyślił że ma złamaną nogę? Może zostawić go w tej szczelinie, w końcu i tak nie da rady zejść na dół ze złamaną nogą?!
Tego nie moglibyśmy zrobić!

Od tego momentu dowodzenie nad akcją ratunkową przejął Piotrek. Przypomniał sobie chyba wszystkie węzły jakie były pokazane w katalogu Petzla i starał się odpowiednio je zastosować. Trzeba przyznać że nieźle mu z tym poszło. Jarek, zaufał nam w 100%, wolał nie dopytywać jakie węzły zastosowaliśmy, ile śrub jest w stanowisku..

Silą 2 osób, w tym jednej kobiety, wyciągnęli "rannego" chłopaka ze szczeliny.
Przy ogólnym nastroju zabawy, nie zauważył nikt że zaraz za szczelina z której wyciągamy Jarka, znajduje się następna dziura. Niestety nieszczęśnik, tym razem już niezaplanowanie, wpadł do kolejnej szczeliny. Wyszedł z tego cały i zdrowy, jedyne zanotowane straty-okulary przeciwsłoneczne, ponoć bardzo fajne.

Po całej akcji ratunkowej, poszkodowany pokazał nam, którymi węzłami moglibyśmy jeszcze bardziej ułatwić sobie wyciąganie go z opresji. Poza tym wytknął kilka błędów..w tym jeden podstawowy: "stanowisko z jednej śruby, całkowity zakaz"

Choć nie zdobyliśmy szczytu, wyjazd okazał się bardzo udany. Myślę że nie bawilibyśmy się aż tak dobrze na zwykłym szlaku nawet gdybyśmy zdobyli szczyt.